Kan je agressief gedrag van cliënten voorkomen?
Separatie vinden we als maatschappij onwenselijk, maar toch gebeurt het nog steeds. Volgens verpleegkundige en onderzoeker Paul Doedens hebben verpleegkundigen invloed op het ontstaan van agressie bij cliënten en het toepassen van dwang in de behandeling, al zijn ze zich hier niet altijd van bewust. CCE-coördinator Didier Rammers herkent de weerbarstigheid van de praktijk en weet dat voorkomen lastig is: “Soms voelt een situatie zo onveilig dat verpleegkundigen geen andere oplossing zien dan een cliënt tijdelijk te separeren.”
In 2016 hebben twaalf GGZ-instellingen het Dolhuys Manifest ondertekend. Hiermee spraken ze samen de ambitie uit om in 2020 geen cliënten meer gedwongen in te sluiten in een separeerverblijf. Ondertussen zitten we in 2022 en is er veel bereikt, maar zijn we nog niet van de separeercel af. Zelf werkt Paul Doedens als verpleegkundige op een High & Intensive Care-afdeling (HIC). Het viel hem in zijn werk op dat er bij sommige verpleegkundige teams vaker agressie bij cliënten voorkomt en dat inspireerde hem om onderzoek hiernaar te doen.
Tot nu toe is er vooral onderzoek gedaan naar eigenschappen van de cliënten, of juist opleiding, geslacht en leeftijd van de verpleegkundige. Voor zijn promotieonderzoek ‘Unlock the doors, Aggressive behaviour and seclusion on closed psychiatric wards’ heeft hij ook gekeken naar persoonlijkheidskenmerken van verpleegkundigen die mogelijk een rol spelen bij agressie en dwangtoepassing van cliënten. Ondanks dat Paul tegen het gebruik van de separeercel is, weet hij uit de praktijk ook hoe moeilijk het is om het gebruik ervan helemaal uit te sluiten: “Ook tijdens mijn dienst kan er iemand in een separeerruimte terechtkomen. Dat doet me zeer, maar het is op zo’n moment ook een opluchting, omdat de situatie zo onveilig was.” “Het is een laatste redmiddel, en zulke redmiddelen zijn allemaal slecht voor de cliënt”, weet ook CCE-coördinator Didier Rammers. “In Nederland zie je dat er vaker voor dit middel wordt gekozen en minder voor bijvoorbeeld gedwongen medicatie. In andere landen wordt dat juist vaker als laatste redmiddel gebruikt.”
Is het überhaupt mogelijk om lang geen gebruik te maken van de separeercel?
Didier: “Je ziet wel dat er afdelingen zijn die het lukt om er lang geen gebruik van te maken. Het lijkt bijna een kwestie van geluk, maar dat is het niet. Het verplegend personeel heeft alle aandacht erop gericht om niet te separeren. Het wordt dan bijna een competitie of wedstrijd. Alsof verpleegkundigen tegen elkaar zeggen: dit willen we en het gaat ons lukken.”
Paul: “Op een HIC-afdeling is een heel precair evenwicht en je ziet vaak gebeuren dat als er een klein onderdeel niet goed loopt, dat het alsnog mis gaat. Daarom ben ik ook zo onder de indruk van afdelingen die het zo lang lukt om geen gebruik te maken van de separeercel.”
Didier: “Ik denk dat het verstandig is om hiernaar te streven. Maar ik merk ook dat de stress op een afdeling soms zo hoog oploopt dat het meer kwaad doet dan goed om dat niet te doorbreken.”
Paul: “Klopt, het is soms kiezen tussen twee kwaden. Wat is de prijs van het niet-gebruiken van de separeerruimte? Soms zijn er cliënten waar anderen bang voor zijn, of die de afdeling op stelten zetten. Niet zo vreemd ook, je zet op een HIC of gesloten afdeling een groep mensen bij elkaar die allemaal in een psychiatrische crisis verkeren, die het gedrag van anderen en henzelf minder goed kunnen interpreteren en die sterk onberekenbaar zijn. Niet vreemd dat dit een heel onveilige plek kan zijn voor mensen. Vanuit de andere cliënten kan ik me voorstellen dat ze soms opgelucht zijn als iemand van de afdeling wordt gehaald.”