Culturele aspecten in relatie tot angststoornissen

Cem uit de klem

Cem is een man van 45 jaar. Bij hem is een obsessief-compulsieve stoornis (OCS), een angststoornis, gediagnosticeerd. Iedere dag is hij zo'n 10 uur bezig op het toilet met zijn stoelgang en met handen wassen. Buiten komt hij vrijwel niet meer. Hoewel hij even getrouwd is geweest en zelfstandig heeft gewoond, woont hij nu weer thuis bij zijn moeder. Voor zijn moeder is het allemaal te veel, zij kan het niet meer aan en haakt af.

Cem is altijd al angstig geweest, al vanaf het moment dat hij door zijn ouders in Turkije bij zijn grootouders werd achtergelaten. Enkele jaren later haalden zij hem naar Nederland. Maar helemaal goed is het niet gekomen, want ook in Nederland voelde hij zich regelmatig alleen gelaten. Zo lag hij na een ongeluk lange tijd alleen in het ziekenhuis. Toen Cem jong-volwassen werd, werd de angst steeds sterker en werden zijn dwanghandelingen erger en erger.

Didier Rammers, coördinator bij CCE, vertelt hoe het is gelukt om Cem steeds meer een normaal leven te laten leiden. Daarbij was het vooral belangrijk dat de omgeving (hulpverleners en de sociale omgeving) leerde aansluiten bij de persoon van Cem. Dat klinkt eenvoudig, maar dat was het niet. Aansluiten moest gebeuren op emotioneel én cognitief niveau, waarbij bovendien rekening werd gehouden met culturele aspecten, bij Cem en zijn omgeving.