Gezien worden met ADHD en ODD
Ik voel me zo verdomd alleen
Daan is een leuke vlotte jongen van 16 die makkelijk contact maakt. Hij groeit op in een pleeggezin omdat zijn ouders niet bij machte zijn om hem op te voeden. Daan is heel blij met zijn pleegouders, maar toch ontstaan er problemen.
Op de basisschool wordt bij hem de diagnose ADHD gesteld en op zijn veertiende krijgt hij daar nog eens ODD bij. Helaas kunnen de ingeschakelde jeugdhulpverleners niet voorkomen dat hij het verkeerde pad op gaat en op het VMBO gaat spijbelen, blowen en ook nog licht criminele activiteiten uitvoert.
Mede door zijn impulsieve gedrag is Daan niet meer te sturen en dit leidt tot onmacht en enorme frustratie bij hulpverleners en pleegouders. Er lijkt geen andere uitweg meer: Daan belandt in de gesloten jeugdhulpverlening.
Daar wordt het er niet beter op. Hij heeft er veel conflicten en vindt dat die altijd door anderen ontstaan. Hij weet zeker dat het niet aan hem ligt. En als het hem allemaal teveel wordt dan ontsnapt hij gewoon uit de instelling. Begrenzen helpt dus niet. De hulpverlening zit met de handen in het haar. Is er nog wel een goede toekomst voor Daan weggelegd?
Vanessa Olivier-Pijpers was voorheen coördinator en werkt nu als science practitioner bij CCE. Zij legt uit - met behulp van interviews met Daan zelf - welke hindernissen hij tegenkomt en welke hij zichzelf oplegt. Als duidelijk wordt wat er zich daadwerkelijk afspeelt onder zijn onaangepaste gedrag, dan liggen de interventies ineens voor de hand.
