Zelfverwonding en gewoontevorming
De schommelstoel van Simon
Van jongs af aan heeft Simon zichzelf verwond. Waarschijnlijk heeft dat te maken met zijn aangeboren hersenafwijking. Maar hoe dat precies zit, is moeilijk te achterhalen. Bovendien is daar ook niet veel aan te doen. Wel bleek de zelfverwonding in de puberteit opeens erger te worden. Ongemak, onwelbevinden dragen er waarschijnlijk aan bij dat Simon zichzelf steeds meer verwondde. En dat mechanisme lijkt nog steeds te werken.
Simon zelf kan geen andere manier vinden om met zijn onwelbevinden om te gaan. Hij geeft zelf aan dat hij gefixeerd wil worden in zijn schommelstoel. Daar voelt hij zich veilig en wordt hij rustig. Maar een bevredigende oplossing is dit niet. "Niemand wil een cliënt fixeren", zegt Joop, een begeleider van Simon, in een audiointerview in de casubeschrijving. Maar wat doe je als de zelfverwonding zeer ernstig is en niets lijkt te helpen....
Lise Brandsma beschrijft in deze casus, waarbij het zelfverwondend gedrag van Simon al zeer lang bestond, hoe zij de situatie toch hebben kunnen verbeteren.
Deze casus is mogelijk gemaakt door Fonds NutsOhra
NutsOhra geeft financiële ondersteuning aan projecten op het gebied van de gezondheidszorg en heeft daarbij voorkeur voor projecten die leiden tot verbetering van kwaliteit van leven van mensen met een ziekte, beperking of risico.