Animatiefilm
Afgelopen half jaar heb ik hard gewerkt aan een handgetekende animatiefilm. Hierin heb ik geprobeerd om op humoristische wijze een beeld te scheppen van mijn outsider ervaringen. De film vertelt mijn persoonlijke kijk, letterlijk door een roze bril. De rode draad in de film is een zoektocht om de juiste activiteit met Ronald te vinden.
De zoektocht
De teamleidster en ik proberen telkens opnieuw dingen uit. Kern is: iets leuks dat Ronald en ik samen kunnen ondernemen. Het begint met gesprekken over zijn verleden want hij blijkt goed te kunnen vertellen. Daarna proberen we striptekenen. Gevolgd door schilderen en schaken. Ik maak kennis met zijn wereld en die van de begeleiders. Ik verwonder me, stel vragen en leer over mezelf door de feedback die ik krijg.
Ronald blijkt, al vanaf de eerste ontmoeting met mij, steeds weer spanning op te bouwen. Het verbaast mij, omdat ik er zelf weinig van mee krijg. Maar de begeleiders blijken telkens na mijn komst hier mee te moeten dealen. Het dringt dan tot mij door dat ik maar een beperkte blik heb van zijn wereld. Achteraf gezien had ik veel meer tijd willen doorbrengen op de zorginstelling om een completer beeld te krijgen.
Verhalen vertellen
Veel van wat Ronald vertelt is niet of maar gedeeltelijk op waarheid gebaseerd. Als filmmaker en meditatiebeoefenaar sta ik van nature erg open voor verhalen van anderen.
De verhalen Ronald bevatten naar mijn idee erg veel schoonheid, ook al zijn ze misschien feitelijk niet gebeurd. Ik vond het zonde om hem hierin te onderbreken. Het maakte mij niet uit of zijn verhalen echt waren of verzonnen. Ze waren mooi en leverde in een paar gevallen zelfs ontroerende momenten op.
Het kamertje
Allebei blijken we gevoelig te zijn voor sfeer en de mening van anderen. Dat verbindt ons op de een of andere manier. Op het moment dat hij en ik de kans krijgen om in een apart kamertje te werken, lijkt er iets te veranderen. Het kamertje helpt om zonder externe prikkels meer in het moment te komen.
Alleen blijkt Ronald bang te zijn om naar het kamertje te gaan. Zo vertellen de begeleiders me.
Aanvankelijk had ik het idee dat ik in mijn film vrij natuurgetrouw de setting en situaties zou verbeelden, zoals ik ze in het echt heb meegemaakt, maar gaandeweg merkte ik dat het veel interessanter was om beelden toe te voegen die uit mijn eigen fantasie kwamen. Ik stelde mezelf de vraag hoe ik de angst van Ronald kon uitdrukken in het beeld van een landschap. Eerst kwam ik met het idee van het ravijn. Daarna volgde het idee van de hangbrug. De functie van de brug is om aan te geven dat de held uit de oude wereld naar de nieuwe wereld gaat. Een belangrijk keerpunt in veel mythische verhalen. Ronald is in dit geval de held die uit zijn comfort zone gehaald wordt om iets nieuws te proberen.
Nu ik wat meer afstand heb kunnen nemen, denk ik dat er een diepere betekenis achter het symbool ‘kamertje’ schuilt. Misschien dat het kamertje wel symbool staat voor het leven zelf. Het leven dat zowel mooie als minder mooie momenten met zich mee draagt. Het vergt moed om het kamertje (het leven) binnen te gaan en te aanvaarden wat zich daar bevindt. En ja, misschien levert dat wel spanning op. Maar hoort dat ook niet bij het leven?
Boris, augustus 2021
